Viva la Vuelta!

Wie de Tour de France beschouwt als de hoofdmaaltijd van het wielerseizoen, kan de Vuelta slechts zien als de mosterd erna. Bij de Tour hoort het vakantiegevoel: hartje zomer, campers vol halfblote toeristen langs de cols, pittoreske dorpjes (‘laten we daar eens naartoe gaan op vakantie, Henk!). En ’s avonds trekt een gebruinde Mart Smeets in de kasteeltuin een fles rosé open. Bij de Vuelta daarentegen horen lege landschappen en lelijke voorsteden. Kaarsrechte wegen op weg naar nergens. De meeste cameraploegen zijn naar huis, het licht heeft zelfs in Spanje zijn felste kracht verloren, het seizoen is bijna voorbij. Ik houd van de Vuelta.

De Vuelta heeft minder glamour dan de Tour en de Giro, dat vinden zelfs de Spaanse wielerfans. En er is geen Spaanse renner die liever de Vuelta wint dan de Tour. Toch is de ronde mij dierbaarder. Het is de ronde van de oerbeelden: daar gaat de karavaan, door het leegste land van Europa. De laatste grote voorstelling, het seizoen gaat bijna sluiten. Een bontgekleurde renner waagt een monsterontsnapping door de woestijn. Als een clown die ontsnapt aan een derderangs circus. Op een elektriciteitskabel kijken wat gieren minzaam toe. Ze zijn de enige toeschouwers. Ik stel mijzelf de vraag bijna nooit meer, maar in de Vuelta is er geen ontkomen aan: ‘Hoe sterk is de eenzame fietser..’

Eneco Tour

Al een paar dagen wordt er gefietst in de Eneco Tour. Zowel de Belgische als de Nederlandse televisie vindt deze wedstrijd belangrijk genoeg om live uit te zenden. Zelfs de wereldkampioenschappen atletiek moeten ervoor wijken. Zijn er werkelijk mensen die warm lopen voor deze ronde? Ik beschouw mijzelf als een hardcore wielerliefhebber, maar voor de Eneco Tour blijf ik niet thuis.

'De Eneco Tour is het rondje door België en Nederland dat de UCI heeft bedacht om ook die landen een plezier te doen', schreef een Spaanse krant deze week. Zit een kern van waarheid in. De ronde komt wat geforceerd over. Misschien dat er meer tijd nodig is om de Eneco Tour enige allure te geven. Maar zelf denk ik dat het grootste probleem die naam is: de naam van een ronde moet tot de verbeelding spreken. Op zijn minst moet je meteen een parcours voor je zien, een landschap zien opdoemen. Ronde van Frankrijk, Parijs-Roubaix. Het hoeft niet moeilijk te zijn.

Ook een naam als de 'Druivenkoers' vind ik mooi. Of 'De Draai van de Kaai'. Zelfs met al die naar wielerhelden genoemde koersen (Indurain, Breukink, etc.) kan ik leven. Dauphiné Liberé? Genoemd naar een krant. Op zijn minst een product dat de verbeelding prikkelt. Maar een koers genoemd naar een energiebedrijf, dat kan nooit iets worden. Je kunt energie niet aanraken. Je kunt het niet ruiken en niet proeven. Je kunt het niet eens zien. Dat kan nooit meer opleveren dan een onzichtbare ronde.