Schoenmakers en schoorsteenvegers

Hij komt uit het hart van Spanje, uit een decor waar gieren rondcirkelen en westerns werden opgenomen. Hij komt uit een streek met een kruis: op de hoogvlakte van Avila zag de heilige Teresa het licht. En schreef Jan van het Kruis (Juan de la Cruz) zijn mystieke gedichten. Hij komt ook uit een familie met een kruis: zijn zwager, wielrenner Jimenez, was de begenadigste en mooiste klimmer van Spanje. Hij stierf in een kliniek, stijf van verdovende en verboden middelen.

Carlos Sastre heeft vandaag de tour gewonnen. Een man zonder glamour, aards zoals alleen een Spanjaard dat kan zijn. En hij heeft een prachtige achternaam. Een naam die klinkt als een klok in het wielerwereldje, dat immers leeft van de bakkers-, slagers- en timmermanszonen. Sastre is Spaans voor: schoenmaker. Een schoenmaker zonder grootspraak, die al tien jaar braaf bij zijn leest blijft.

De Tour heeft een nieuwe James Dean nodig, hoorde ik deze week zeggen. Andy Schleck werd voor die rol naar voren geschoven. Zal wel. Ik houd meer van de schoenmakers. En van Bernard Kohl. Niet omdat 'ie zo schattig Nederlands spreekt en niet omdat 'ie zo goed kan klimmen. Maar vanwege zijn achtergrond: de winnaar van de bolletjestrui is opgeleid als... schoorsteenveger.

Wielerhonden

Ook Cadel Evans heeft een hond. Ze heet Molly en ze is momenteel in de Tour. Vorige week werd Molly bijna onder de voet gelopen door een journalist. ‘Blijf met je poten van haar af’, snauwde Cadel, ‘anders hak ik je kop eraf’. Zoveel vuurwerk had ik op de fiets zelden van Cadel gezien. Al vond ik het mooi dat hij in de eerste Alpenrit zijn Silence Lotto-truitje openritste en een t-shirt met ‘Free Tibet’ toonde.

Maar de grote vraag is: waarom hebben zoveel wielrenners een hond? Nog nooit hoorde ik van een wielrenner die dol was op zijn cavia. Maar wielrenners en honden, die lijken voor elkaar geboren. Molly past immers in een hele optocht van beroemde wielerhonden. Van Birillo, de hond die Basso verraadde, tot Piti, de mysterieuze hond van Valverde. Ook de golden retriever van Hamilton haalde de wereldpers, terwijl de hond van Pereiro in de Spaanse kranten veel besproken werd. Boogerd had een labrador. En had Vandenbroucke niet een opgevoerde poedel?

Ik snak naar een fotoboek met portretten van wielerhonden. Wie zijn de wielerhonden achter de wielerhelden? Hebben sprinters andere honden dan klimmers? Kiest een knecht ter compensatie voor een grotere hond dan een kopman? En kent iemand de hond van Menchov? Zou hij met hem wèl hele gesprekkken voeren?

Of is Menchov meer iemand voor een klein zangvogeltje? ’s Avonds zingen ze samen Russische liedjes, zachtjes maar heel intiem.

Mozes en de slang

Je komt niet vaak een Mozes op een fiets tegen. Alleen al om die reden had ik een zwak voor Moises Dueñas. Een wielrenner met de naam van een profeet. Een welkome verschijning in een wereldje waarin iedereen Erik of Thomas lijkt te heten. Toch leek het me geen naam om grote koersen mee te winnen; een Mozes kan zich niet wegsteken. Eerst het bordje van de ander leegeten - niets voor een profeet. Niet sluw genoeg. Als de hoofdprijzen worden verdeeld, komt een profeet vaak te kort.

Nu is Mozes opgepakt. Epo. 'Een idioot', zegt Pat McQuaid. Beschimpt door het volk - lot van de profeet. Mozes had niet aan de gewone epo gezeten, maar aan de nieuwe generatie epo. Toch een profeet dus. En nog geen twee dagen nadat de profeet werd ingerekend, werd vandaag ook de slang opgepakt.

Zo ontdoe je de Tour snel van mythes.

Cobra ontsnapt!

Vandaag is in de Tour een slang ontsnapt. Hij heet Riccó. Terwijl de favorieten voor de eindzege elkaar beloerden, ontsnapte ‘de cobra’.

Ik houd niet van slangen. En een slang met een natuurlijke hematocrietwaarde van 51 vind ik helemaal onbetrouwbaar. Toch kijk ik liever naar een cobra dan naar grijze muizen. Ik respecteer muis Menchov en muis Evans, maar zelfs de cavia’s van Fred Oster waren spannender.

Maar Riccó is geen Pantani, al willen veel wielercommentatoren dat doen geloven. Alleen de naam al: Riccó klinkt hard en scherp – een bevel. Pantani klinkt als muziek. Pantani had flaporen en vertederde. Riccó heeft geen flaporen. En ook verder heb ik nog niets aaibaars kunnen ontdekken.

Ik zie liever een cobra dan een muis. Maar je kunt van een cobra geen olifantje maken.

Hoofdvogel

Joost Posthuma won de voorbije week de Driedaagse De Panne. Mooi. Een Vlaamse krant verwoordde het mooier: 'Posthuma is in De Panne met de hoofdvogel gaan lopen.' Wat kan een wielrenner meer wensen dan een wandeling met de hoofdvogel? Ik zie ze wandelen door de duinen van De Panne, Joost en de hoofdvogel. Ze slaan een arm om elkaar heen en turen naar de golven. Zo lang er hoofdvogels zijn, en Vlaamse kranten die het signaleren, heeft het wielrennen poëzie. En dus bestaansrecht.

Au!

De rode loper lag klaar voor Robert Gesink. Maar het is de sluwe Rebellin die er straks overheen mag paraderen. Gesink was in Parijs-Nice bergop de sterkste, maar verloor de koers gisteren in de afdaling. In de afdaling van de Tanneron kwam hij alleen te zitten, en beneden op het vlakke zag hij zijn concurrenten seconde voor seconde verder wegrijden.

Extra pijnlijk omdat het scenario vooraf zo voorspelbaar was. En ook omdat het net iets te veel leek op de manier waarop Rabobank twee jaar geleden de Vuelta verloor, toen de bergop onaantastbare Menchov in de afdaling Heras en zijn teammaats zag wegrijden.

'In de afdaling had niemand Gesink kunnen helpen' zegt Eric Dekker op de website van Rabobank. Maar ook Dekker weet natuurlijk dat Gesink met een paar ploegmaats het gat naar de koplopers beperkt had kunnen houden. Gesink verliest Parijs-Nice omdat zijn ploeg op het cruciale moment niet sterk genoeg was. Precies zoals Menchov twee jaar geleden de Vuelta verloor.

Ventoux op nuchtere maag

Het is een prachtige Parijs-Nice aan het worden. En niet alleen omdat Robert Gesink steeds meer kans maakt om zijn eerste prestigieuze rittenkoers te winnen. (Mooi trouwens hoe de ploeg van Rabobank vanaf de allereerste etappe leek te geloven in de winstkansen van zijn jonge renner!). Het is vooral een prachtige Parijs-Nice aan het worden omdat in deze Rit naar de Zon inmiddels alle seizoenen voorbij zijn gekomen.

Vandaag arriveerden de renners in de Provence. De zon scheen. Passend, want de Rit naar de Zon nadert zijn eindbestemming. Maar voordat de zon doorbrak hebben we dreigende wolkenluchten gezien boven de Loire. We hebben resten sneeuw zien liggen in de weilanden. In de eerste ritten waaide het zo hard dat lichtgewichtklimmers bijna van hun fietsen vlogen. Er waren windstoten die het peloton spontaan in waaiers rukten. Gisteren stond er een prachtige regenboog boven Saint-Etienne. En vandaag was er de Ventoux.

Wel een beetje raar, die mythische berg zo vroeg in het wielerseizoen. Vorige week pas de kasseien van de Omloop het Volk. En nu meteen fietsen naar de maan.
In maart smaakt de Ventoux een beetje als een Grand Cru op de nuchtere maag. Om te voorkomen dat de gemiddelde wielerliefhebber half maart al laveloos voor zijn tv-toestel hangt, werd de Ventoux maar voor de helft beklommen. En toch: om eerlijk te zijn smaakte de beklimming naar meer. Proost. Op een mooi wielerjaar!

Mondialisering

Het wielerseizoen is begonnen. In Australië fietsen de renners hun eerste wedstrijdkilometers van het jaar. Mondialisering in de wielersport, heet dat. De UCI heeft er de mond vol van. Maar is wielrennen niet bij uitstek de sport van de kerktoren? Gaat het niet fout als ze al te ver het dorp uitfietsen?

Behalve met het dorp, is het wielrennen ook verweven met de seizoenen. De klassiekers zijn de religieuze feestdagen van het wielerjaar. Als het land ontwaakt uit zijn winterslaap, begint de Omloop het Volk. Hier en daar zijn nog flarden winter zichtbaar, maar de lente kondigt zich al aan. Daarna fietsen de renners mee met de dagen die lengen en de zon die steeds krachtiger wordt. Als de temperaturen het aangenaamst zijn, wordt de belangrijkste koers van het jaar gereden: de Tour. Dan worden de dagen korter – je ziet het aan de verkleurende bossen in Paris-Tours en in de vallende bladeren van Lombardije.

In Australië is het geen winter. En in de ronde van Quatar is geen kerktoren te bekennen. Ik gun de Australiërs hun wielerronde en ik ben dol op woestijnen. Maar wie morrelt aan de kerktoren en de seizoenen, knaagt aan de ziel van het wielrennen.