Een opgewonden geroezemoes zoemde de afgelopen week door wielerland. De 'Strade Bianche' kwam er weer aan. Deze koers, een paar jaar geleden nog vrijwel onbekend, is razendsnel uitgegroeid tot een begrip. Dat heeft vooral te maken met het parcours: venijnige heuveltjes, maar vooral ruim 60 kilometer zand- en grindpaadjes. Een soort Parijs-Roubaix, maar dan in Italië, de 'Hel van het Zuiden'.
Thijs Zonneveld schreef gisteren een mooi stukje in de Pers, waarin hij renners beschrijft die gezandstraald de finish bereiken, een afvalkoers waarin alleen de sterksten overblijven, een koers voor romantici, over weggetjes waarvan zelfs de 'locals' het bestaan nauwelijks vermoedden.
Vorig jaar had ik al wat flarden van deze wedstrijd opgevangen, maar dit keer zond 'de Belg' de finale integraal uit. Ik ging er eens goed voor zitten. Zou de Hel van het Zuiden net zo verschrikkelijk zijn als die van het Noorden?
Het antwoord is nee. Ik zie een strakblauwe hemel. Wijngaarden. Ik zie het mooiste plein ter wereld. Ik zie straatjes uit een romantische film. Ik zoek naar iets dat lijkt op de lelijkheid van Roubaix. Een vervallen fabriek, een troosteloze buitenwijk, een landschap waar net een honderdjarige oorlog lijkt te zijn afgerond. Maar ik zie alleen maar lieflijke schoonheid. Dit is het bekoorlijkste landschap ter wereld. Dit kan geen hel zijn, hoeveel stof er ook van de wegen dwarrelt en hoe zwaar de race ook is.
De Strade Bianche is een prachtige nieuwe klassieker. Maar hels is ze niet, zelfs haar naam ('Strade Bianche' betekent Witte Wegen) is daar te lichtvoetig voor. Dit decor is veel te zoet voor een hel. Dit is de hemel, de Hemel van de Zuiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten