Ik denk nog wel eens aan 'Mooie Mario'. Ook de heldendaden van 'het piraatje' staan op mijn netvlies gebrand. Van de huidige wielrenners volg ik 'Het Beest' met extra interesse. Mooie bijnaam, past als gegoten. Maar zelfs 'Het Beest' is weerloos tegenover de man met de mooiste bijnaam van het hedendaagse peloton: Spartacus.
Spartacus toen was de leider van de slavenopstand. Spartacus nu is Fabian Cancellara, de krachtigste van alle 'slaven van de weg'. Machtige dijbenen. Stalen kuiten. Een lichaam waar zelfs de stoerste heteroseksueel verlekkerd naar gluurt. Spartacus trapt zo hard dat z'n concurrenten hem verwijten dat 'ie stiekem een motortje gebruikt. Wie in aanraking komt met Spartacus, breekt meteen een paar ledematen. Dat ervoer de arme Carlos Barredo die in de E3-prijs de pech had tegen de Zwitserse slavenleider aan te rijden. Zijn voorjaar was meteen voorbij.
Maar nu is Spartacus zelf geveld. Midden in de Ronde van Vlaanderen lag 'ie opeens roerloos op de weg. Als een eeuwenoude eik die was omgehakt. Sleutelbeenbreuk. Het hele wielercircus treurde. Op de Vlaamse tv barstte verslaggever Michel Wuyts bijna in tranen uit. De gevreesde slavenleider lag in de lappenmand.
Het heeft me even gekost om te accepteren dat ook de meest robuuste aller renners breekbaar is. Een mens gelooft toch graag in onfeilbare helden. Maar de grootste klap kwam toen de Zwitserse held verklapte wat hij de komende maanden gaat doen: 'Tijd besteden aan het gezin'. Ik probeer het me voor te stellen: Spartacus in de speeltuin. Met dochterlief op de wipwap. Spartacus achter het fornuis. Heel de mythe in één klap verdampt.
Ik gun Cancellara zijn gezin, maar nooit meer zal ik hem zien als Spartacus. Een klassieke held neemt geen papadagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten