Hoeveel weegt verdriet? En wat is het gewicht van een glimlach? Als ik de Deen Rasmussen zie fietsen, krijg ik de indruk dat hij niet alleen op het gewicht van zijn bidons en zijn schroefjes bezuinigt, maar ook op zijn emoties. Hij fietst in de eerste echte Alpenrit minuten voor alle anderen uit. Ongenaakbaar, maar een ambtenaar fietst minder onverschillig naar kantoor. Rasmussen lacht niet. Grimast evenmin. Zelfs als hij over de finish rijdt, steekt hij nauwelijks zijn handen in de lucht. Nog steeds geen lach of traan.
Je zou Rasmussen een zenmonnik op een fiets kunnen noemen. Alle ballast overboord, op zoek naar de totale onthechting. Maar voor een zennmonnik hecht de Deen toch iets te veel aan de gele trui. En de bolletjestrui wil hij ook niet loslaten. Nee, Rasmussen is veeleer een hardcore calvinist in een katholieke sport. Als wielrennen een sport is van barok lijden, van kruistocht en opstanding, van schietgebedjes en kruistekens, dan fietst Rasmusssen daar als een protestantse beeldenstormer doorheen. Bij hem geen zichtbare tocht door de hel, geen opname in de hemel. Alle emotie zit van binnen. Dat maakt het lastig om hem als een held te vereren. Maar ja, heldenverering is voor de volbloed protestant sowieso een katholieke afwijking.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten