Moordenaars, verkrachters en wielrenners

Danilo Di Luca heeft inmiddels het antidopingcharter getekend. Ook de Rabobankploeg deed dat, zij het onder protest. Eddy Mazzoleni en José Angel Gomez Marchante gaan definitief niet naar de Tour gaan. Maar hét wielerbericht van vandaag staat in de Volkskrant: ‘Nederlandse wielrenner verliest plezier in zijn sport.’

Veel Nederlandse wielrenners hebben het er moeilijk mee dat hun sport de laatste maanden nog maar zelden centraal staat: bijna altijd gaat het over doping. Een begrijpelijke irritatie. Minder begrijpelijk vind ik dat de meeste renners tegen het afstaan van dna zijn. Zou de sport criminaliseren. Kai Reus in de Volkskrant: 'Vroeger moesten moordenaars en verkrachters hun dna afstaan, nu moordenaars, verkrachters en wielrenners.'

Ik kan me voorstellen dat je klaagt over de aandacht die de pers besteed aan doping. Begrijp ook dat je zeurt over het afstaan van dna. Maar jammeren over beide kan ik niet met elkaar rijmen. Het afstaan van dna zou immers de beste manier zijn om dopinggebruik te reduceren. Ik zou het spijtig vinden als wielrennen ooit een volledig schone en transparante sport wordt: de verhalen over honden, pannenkoeken, zwarte ruiters, bloedzakjes zijn immers gauw zo smeuïg als een gemiddelde vlakke etappe. Maar ik zou het nog treuriger vinden als de tendens zich doorzet dat opgeblazen kermiscoureurs opeens bergetappes winnen. 'We sponsoren een wielerwedstrijd, geen reclamecampagne voor de farmaceutische industrie’ zei de Duitse televisiezender ZDF vorig jaar treffend.

Ik herinner met niet meer in welke krant, maar ik las deze week een kort gesprekje met Eddy Bouwmans. De laatste Nederlandse winnaar van het jongerenklassement in de Tour. Een talent dat daarna nooit helemaal is doorgebroken. Bouwmans zelf is eerlijk. Hij erkent dat doping niet de enige reden was dat hij de top niet haalde, maar toch: ‘Wie de verhalen over wielrennen de afgelopen maanden gevolgd heeft, kent één van de redenen waarom het met die top nooit helemaal gelukt is.’